Crónicas Vampíricas
“Metín tódolos meus días nun fardelo mendado
e boteime a andar.
Eu mesmo faguía os camiños que me levaban
lonxe, máis aló dos bosques,
pola beira do mar, polo mar mesmo”.
— Álvaro Cunqueiro
Grazas á boa orientación do Poeta dos Mares, atopamos o lugar da reunión. Semellaba gardado polos sabios, herdeiros do outro poeta que viu máis alá do mar —o que perdeu un ollo, se cadra para ver mellor—, o que escribiu nunha lingua nacida do mesmo berce que a nosa, e fixo dela espada e lume contra o esquecemento.
Na sala, entre libros vellos e novos, guitarras adobiadas con voces afinadas acariñaban o silencio dos que saben, coma un musicanto nacido entre a raia dos dous pobos. E entón, ergueuse Rafael do Rao. Un fulgor tenue percorreu a estancia. O seu sorriso acubillaba, a súa faciana agarimaba, e nos seus ollos brillaba a afouteza dos que non temen á morte porque levan a vida da súa terra cravada na alma.
Chegara en silencio, cun pequeno libro de versos e unha mochila ao lombo, de liño fino, feita para levar os libros da sabedoría antiga que lle confiara a Gran Berthier dende a Auria Eterna. Nun compartimento secreto gardaba a súa arma: a Daga da Auga Naviá, forxada cando os lugares aínda non tiñan nome, só sentimentos.
Dicían que nacera unha noite sen lúa, durante unha enchente do río Rao, e que fora ensinado polo rei dos lobos. Criado entre pedras molladas e o vento sabio da Pena do Pico, aprendeu a ler nas augas e nos ollos das árbores. Agora vivía entre luces e néboas doutro mundo, na cidade onde o mar pinga nas olivas e o sol acariña os peixes, mais nunca deixara de escoitar o son quedo do seu río.
Eu non o coñecía en persoa, mais a súa fama precedíao. O seu nome murmurábase en todas as comunidades dos Grandes Cazadores —dende os cantís do norte ata os desertos soñados do sur—. A súa figura era lembrada en relatos nocturnos, contada en linguaxes crípticas, reverenciada coma quen leva luz onde só queda sombra.
Rafael do Rao, RaRa, non busca gloria nin vinganza. É un cabaleiro sen escudo, un gardián sen ruído. Fala baixo coma as raíces e fere fondo coma a verdade. E hai vampiros que tremen con so oir o seu nome.
Na cabeceira da sala, xa estaba sentada A Matriarca da Raia Quebrada. A súa presenza non precisaba anuncio nin nome. Viña do sur, da terra onde o vento fala baixo entre oliveiras vellas e muros de cal. Os que sabían, recoñecíana: fora ela quen dera forma ao Conclave, quen chamara un a un aos Escollidos e puxera data e hora a aquela reunión entre as sombras e a esperanza.
As mans pousadas sobre un libro aberto e o pano que lle cubría os ombreiros anunciaban solemnidade. Algúns, ao vela, lembraron versos que se perderan no tempo, escritos por quen vira o mundo desde un só ollo e fixera da palabra un mar onde navegar. O seu ollar, calmo e profundo, era o dun tempo antigo, anterior aos mapas e aos reinos separados. Ela xa sabía que chegaríamos tarde. Non preguntou, non reprochou: limitouse a escoitar, como fan os que levan moito vivido e saben que a verdadeira loita comeza cando se esvaece o ruído. Alentaba a reunión coa súa sola presenza. E ao seu redor, coma fíos invisibles, empezaban a trenzarse as decisións que marcarían o curso da guerra.
Entón, ergueuse. A súa voz foi quedamente dita, pero ninguén tivo dúbida de escoitala:“Xa non abonda con resistir. Cómpre soñar.” E estalaron os cristaís das fiestras mentres fuxían aterecidas as presencias malignas.
Avelino Jácome
Guía das personaxes:
Rafael do Rao (RaRa)
Nacido nas augas do Rao e criado polo rei dos lobos, é un gardián silencioso que combate co saber antigo e coa súa daga forxada antes dos nomes. Non busca gloria: guía e defende sen facer ruído.
A Matriarca da Raia Quebrada
Presenza serena e fundadora do Cónclave, teceu redes de palabra e memoria ao longo do tempo. Organizadora de encontros que deixaron pegada, a súa autoridade vén do feito, non da pose. Une sen exhibirse.
O Poeta dos Mares
Inspirador discreto, coñece os camiños entre linguas irmás. Non lidera, pero orienta, como quen acende unha luz e deixa que cadaquén vexa por si.
O Poeta dun Só Ollo
Sabio antigo que viu máis alá do mar e da memoria. Perdeu un ollo, se cadra para ver mellor. Fixo da súa lingua espada contra o esquecemento e deixou herdanza nos que seguen soñando con palabras que salvan.
