Unha pantasma percorre Europa: a pantasma da emigración, da emigración desesperada, xa non só de famentos senón de miles e miles de persoas que foxen das guerras que os propios interese europeos, xuntos aos do seu socio estadounidense, decidiron organizar, alentar, financiar e propiciar nesas nacións.
A emerxencia sanitaria pola COVID-19 golpeou aos migrantes. A situación para os nosos grupos de persoas complícase máis, xa que nos enfrontamos dificultades para acceder a un emprego que nos garanta o acceso a servizos médicos e sanitarios.
A nosa situación de vulnerabilidade vólvese máis complexa. Por unha banda atópanse quen deben regresar aos seus fogares en países de ingresos baixos e medianos, onde os mercados laborais están fráxiles por mor da crise polo coronavirus, mentres que outros nos atopamos varados nas nacións de acollida, sen acceso á protección social e con pouco diñeiro para custear a nosa alimentación ou aloxamento.
Nós os emigrantes somos humanos, somos veciños, familias, persoas que os vosos fillos coñecen da escola. Vémonos afectados da mesma maneira en que todos nos vemos afectados por esta emerxencia de saúde pública. E cremos que a mensaxe máis importante é tratar ás persoas con dignidade e lembrar que o pleno respecto polos nosos dereitos humanos.
Non se pode esperar que as persoas vivamos nun estado de incerteza durante anos, sen a posibilidade de volver a casa, nin a esperanza de construír un futuro onde estamos. Necesitamos unha actitude nova e máis receptiva cara a todas as persoas desprazadas.
Esta situación agravase na crise da Covid-19 polo peche de fronteiras que nos deixou nas pavías aos migrantes, xa que non se pensou nas nosas necesidades específicas e con iso nosa poboación quedou na indefensión.
Nós somos persoas migrantes e, xunto ás nosas familias vémonos expostos a máis vulnerabilidade e vulneración dos nosos dereitos por canto principalmente accedemos a tipos de emprego temporais, precarios e informais que nos condiciona a non poder deixar de traballar para recibir unha remuneración, da cal depende a nosa familia.
As migracións son fenómenos recorrentes na historia, pois obedecen ao instinto de supervivencia, de buscar mellores días e moitas veces son unha viaxe sen retorno.
Cando se mergulla na historia dos pobos de España sempre se atopan valentes emigrantes que se marcharon a buscar unha nova vida en Canadá, Estados Unidos, Alemania ou Francia, onde había desde quen facían a vendima e volvían, aos que quedaron nos anos 60. A evolución económica levounos no século XXI a seguir enviando emigrantes a eses mesmos países. A mocidade española márchase en éxodo a outros países da Unión Europea debido á precariedade. En época de bandeiras en balcóns e arengas encomiando o “grandioso” que foi o Imperio Español, mandan os bulos: falsas infografías e vídeos con datos inventados para meter medo a unha poboación cun orgullo patrio fácil de ofender. Así, dunha maneira algo simplificada, nacen as falsas concepcións que temos sobre España, os seus habitantes e a súa emigración.
Desta maneira, dicir que España se converteu nun país de emigrantes desde o 2008 resulta polémico a pesar de que os datos actuais e da nosa historia recente aválano, coa crise do coronavirus o éxodo. A mocidade márchase en éxodo a outros países da Unión Europea debido á precariedade e a segunda taxa de paro xuvenil máis alta da UE.
Hai que recoñecer que en Europa en xeral rexorden o racismo e a xenofobia, a intolerancia, o antisemitismo e un mal que se dá contorna ás ondas de inmigrantes: o etnocentrismo, a prepotencia cultural.
Jose Mateos Mariscal
