Cartas desde Copenhague
Achegámonos ao final de 2025. Sei que aínda lle quedan semanas a este ano, pero eu sempre vou por diante do tempo. Un costume nada recomendable, xa que adoita xerar ataques de ansiedade. E, con todo, contrariamente ao que pode parecer, isto de vivir no presente é moi complicado. Sobre todo neste presente. Non quero soar como unha milénial en perenne queixa pola situación actual das cousas, culpabilizando á xeración precedente das súas desgrazas. Pero téñome que queixar, e quéixome por esta incómoda sensación de sentir que fracasamos no proceso de soster o mundo que nos legaron e de que o tempo dado para facelo, ese tempo vital no que sentes que todo é posible, esfumouse nun abrir e pechar de navegador. Agora, aínda que non teñamos fillos, somos os pais. Así son as cousas. Así son o corenta.
Medo dáme a nostalxia. A súa vertente política desembocou nuns líderes tóxicos que, enarborando a bandeira da liberdade, venden ao mellor ofertante unha idea de país que nunca existiu. Que grandeza temos que resucitar? Aínda así, a nostalxia é inevitable. Aos humanos adoita atacarnos con especial saña na década dos corenta. Por unha banda, se tes sorte, estás máis a gusto contigo mesma e deixas de darlle tanta importancia ás opinións alleas. Confías máis no teu instinto e nos teus coñecementos. Por outra banda, a notabilidad do tempo nas túas carnes desencadea a batalla de non deixar ir. Unha encarnizada loita ante a que terminas claudicando porque non tes a conta bancaria de Nicole Kidman e porque valoras as túas expresións faciais. Caídas, pero expresivas á fin e ao cabo.
Se a nostalxia ten algo positivo, é que outorga perspectiva. Unha posibilidade que estivo aí ao longo de toda a túa vida, pero que, ilusa de ti, descobres aos 42, deixándote nun constante estado de perplexidade. Dependendo do shock, e de se no medio crúzase ou non unha pandemia global, tal estado pode durar entre seis e corenta e oito meses. Creo que empeza esa mañá na que che fas un selfie e xuras que nunca máis ninguén che captará para a eternidade sen filtro. Porque agora si es consciente do que o tempo continuará facéndolle ao teu colágeno. É un coñecemento tortuoso. Tamén o tiñas con vinte e con trinta, pero milagrosamente actívase nos corenta. Como os puntos da RENFE: pensabas que nunca os trocarías, pero, de súpeto, un bo día, tras anos viaxando en tren, tes tres euros de desconto no AVE de Madrid a Galicia. Xusto agora que abriron A Porta de Galicia e cortaron os horarios do tren: que ben e, ao mesmo tempo, que merda é esta?
Como a miña avoa nunca me mentiu dicindo aquilo de “esta puta vida”, eu tampouco vos vou a mentir. Considérome moi afortunada, pero confeso que me dá moito medo perder o privilexio de sentirme así. Non podo evitar que haxa días nos que o futuro se pareza a eses castelos de area que me pasaba horas facendo na beira do Orzán cando era nena. Horas de enxeñaría destruídas por unha maldita onda. A perda e a incerteza son moi desacolledoras, pero tamén nos brindan oportunidades de aprender. Deime conta do difícil que é adaptarnos e reaxustar coordenadas cando entras na fase de legar o mundo máis que cambialo. Cando, en definitiva, convértesche no Leonardo DiCaprio dunha batalla tras outra.
Non son boa dando consellos, pero atreveríame a dicir que temos que construír castelos constantemente. Sen descanso. E amoblalos o mellor posible.
Acudín a incontables clases de ioga, mindfulness e terapias varias para aprender a parar a mente e practicar o estar presente. Todo iso para descubrir que o difícil é estar presente sen ser arrastrada por opinións, tendencias, FOMO, medos propios e alleos. O equilibrio depende, hoxe máis que nunca, de manter a independencia de pensamento. Estar abertos ao mundo, pero traballar en pór en pé o teu castelo de valores, autoconfianza, aspiracións, derrotas e fracasos. Superados ou non.
Os escandinavos non cren nas crises, senón nos retos. E os retos son cuantiosos. Non é tempo de descanso nin de relaxación. Como dixo Dylan Thomas en 1947: Do not go gentle into that good night. Rage against the dying of the light.
Raquel Sertaje
