Crónicas Vampíricas
Estaba tremendo coma un xunco verde nunha noite de tronada no Prado da Xunqueira, un estralote en Sanxoán antes da romaría cos estalos dos foguetes. Viñeron de terras baixas, ao carón das oliveiras, as vampiras aliadas do Vampiro Desnortado. A canina atopouno entre as vías de Vialia e agora, en represalia, atacan a guarida de Labirinto con estalos novos, feitos para romper os tímpanos de Nissa. A cadeliña, saben que é unha inimiga poderosa contra o mal, e iso non lles deixa repousar entre as tumbas nin fóra delas. Por iso argallan novas formas de tentar acobardala, mais ignoran que a cadela está feita de loitas, de bronces e de amatistas, e das augas da Terra de Saterlín, no Reino da Mouteira.
Ninguén llo contou, mais hai tempo naceu cunha estrela no peito e cometas nos pés. Iso significa que Belalúa camiñou preto dela —pode que mesmo lle dese un aloumiño ao nacer—, e se Belalúa a tocou, xa non hai treboada que a venza.
Agora repousa a súa cabeciña no meu hombreiro e, mentres recupera folgos tras o violento ataque, rememoramos xuntos aquela tarde en que partimos rumbo ao sur, cara a unha cidade portuaria onde as oliveiras medran entre cemento e lendas. Unha cidade que se acende cada inverno coma se o ceo baixase á terra.
Desde a Auria Encantada, aos lombos do león alado de San Marcos e guiados por Stellantis, montamos os catro: a Dama da Ensinanza, Etienne o Branco, a Gran Bertier e eu. Atravesamos as chairas do esquecemento, a patria do Señor das Vides e sentimos os arrecendos da adega do tempo, a do Arco da Vella onde o pocimeiro maior, mestre de xuglares habita, cruzamos o val das palabras poderosas, seguindo o ronsel do salitre e dos berros da historia non contada.
Íamos cara ao lugar onde os portos agochan máis que barcos e os túneles levan a outras dimensións. Unha cidade onde os que camiñan sen sombra intentan fuxir da sabedoría antiga que Nissa garda nos ollos, traída do Reino de Saterlín.
Alí quixeron roubar a esencia do Gran Mago Branco, cando recibiu o ataque letal da conxura dos trescentos vampiros, pero foi rescatado e levado polos seus fillos que o acompañaron a Terra de Saterlín onde descansa, ata cando sexa chamado de novo polo Gran Deus da Alianza que non ten muda nin remuda, nin sombra de variación.
Sabedor das nosas cuítas e da maldade dos vampiros que habitan na cidade das olivas, recibimos a axuda do Poeta dos Mares, un dos grandes mestres na caza vampírica, con poderes de transformación en peixe alado, en polbo con potentes brazos ou en quenlla se algún ser maligno ameaza a súa prole, criada para continuar nos camiños do ben e na busca do amor.
O Poeta dos Mares non leva espada nin báculo, senón versos que brillan coma escamas ao sol, e cada sílaba súa é bálsamo ou lume segundo o corazón que escoita. É mestre na arte de coutar a dor coa palabra, don raro e poderoso.
Contan que, cando un neno perdeu á súa nai nunha noite escura de tronada, o Poeta sentou ao seu carón e recitou unha cantiga que só coñecen os peixes vellos e as estrelas máis antigas. Ao rematar, o pranto do neno tornouse calma, leva no peito tatuada unha cometa luminosa que lembra que a perda tamén pode ser transformada porque o amar non se acaba. Aparece sen ser chamado, nos tempos escuros, cando mesmo os heroes dubidan e o medo ouvea nas esquinas do pensamento. Fala pouco, mais as súas palabras abren portas onde só había valados.
Por iso os vampiros o temen máis que ao lume: porque a palabra que cura tamén revela, e ningún monstro pode vivir moito tempo á luz da verdade.
“Non teño nada
que agochar nos versos,
seino que son soñador,
loitador do amor
coas verbas namoradas
do vento mareiro…
Non teño nada
que agochar nos versos…
son ceibe no camiñar,
na fala,
no ollar…”
Fin da primeira parte de «O vampiro Desnortado das vias de Vialia»
Os versos son de Ricardo Villar, o poeta dos Mares a quen vai adicada esta crónica.
Avelino Jácome
