Cartas desde Copenhague
Ao facernos maiores, vainos desagradando máis iso de suar á sombra.
Amigos que sempre foron do equipo calor, hoxe quéixanse dos abafos cando o termómetro sobe de 35 graos. Nestes casos, até a canción Un raio de sol dáme calafríos e vénme á cabeza con música de peli de medo.
Obsesionados con mirar constantemente a previsión no móbil, medorentos de que a profecía da onda de calor cúmprase, esquecémonos de que a provincia de Ourense nunca se caracterizou por ese fresquito que todo o mundo imaxínase que fai en Galicia. En Ourense sabemos que as excepcións son unha realidade impepinable, e que o que te imaxines de Galicia xamais estará completo ata que pases dúas semanas de verán nesta provincia.
Nesta terra non somos de termómetros equidistantes nin de medias tintas.
Nos anos 80, recordo aos fillos de galegos emigrados en Francia ou Suíza, e a turistas nacionais que viñan pasar as súas vacacións a Valdeorras, cansos e con olleiras tras pasar máis dunha noite en vela debido á calor.
Os aldeáns, con todo, tiñamos un remedio especial para combater os abafos estivais: saír a tomar o fresco.
Para tamaño acto de valentía nos aprovisionababamos cunhas cadeiras plegables, un matamoscas, un obxecto plano que servise de abanico, unha botella de limonada, as veciñas e a rúa. Eran todos os elementos necesarios para a operación Combater Calor.
Os máis pequenos xuntababamonos para xogar á goma, ao tricle, ás canicas ou a quédalas, ata que os maiores cansábanse de arranxar o país e decidían que xa era hora de recollerse, a pesar de que, ás doce da noite, aínda fixese unha calor endiablada.
A pregunta que máis veces me fan cando volvo é: seguro que alí onde estás non fai esta calor, verdade?
Cando lles digo que en catorce anos en Dinamarca só experimentei os 30 graos dous días, non o cren. Ao escoitar isto, o verán danés antóllaselles apetecible.
Claro que iso é porque non pasan un ano enteiro nese país onde o verán ás veces dura unha semana e o resto son días nubrados e con choiva. E así, sen recargar as pilas de vitamina D, cáeseche o inverno encima asegurándoche unha dura depresión invernal.
Tamén podemos ter a Odín do noso lado e que veña un verán glorioso, con días asollados e 24 graos.
Aínda que non é o típico, e as casas (e moitas oficinas) non están adaptadas para esa calor, nestes casos Copenhague convértese nun oasis. Con bo tempo, gózase ao grande das posibilidades que ofrece a cidade: praia, canle, piscinas naturais, terrazas e espazos verdes onde facer grelladas ou tirarte a ler esa lista de libros que deixaches para as vacacións estivais.
A pesar de que o bo, se breve, dúas veces bo, por agora eu sígome quedando co verán ourensán. Porque, para min, ten os mellores antídotos contra o abafo estival: os portais fresquitos, o cheiro a verde das mañás antes de que o sol póñase en plan castigador. A canción do verán, as verbenas de pobo coas súas ruidosas orquestras, e os aldeáns de todas as idades practicando pasodobres a eito.
E a rúa, que aínda que hoxe xa non soe a canicas, segue estando alagada do chin chin dos xeos ao chocar, de risas contaxiosas e debates tan acalorados como o clima, e dese aire quieto que, cando non refresca, polo menos acaríñanos a pel e lémbranos o bonito que é estar en casa.
Raquel Sertaje
